Shakespeares Sonnetten 
in de vertaling van Verwey

VOORREDE


De onderwerpen van Shakespeares sonnetten zijn liefde en schoonheid. De hoogste vorm van liefde is hem vriendschap, de lagere zinnelijkheid. Evenzoo is de hoogste schoonheid hem de innerlijke, de lagere die van het uiterlijk. Alles wat op die vier vormen betrekking heeft, werd door hem beleefd en uitgesproken. Onmiddelijk beleefd als onmiskenbare werkelijkheid, en onmiddelijk uitgesproken met evenveel hartstocht als gratie. Hijzelf, de blonde jongeling en de donkere vrouw worden zichtbaar, tastbaar, zelfs met de omstandigheden die hen omgeven. De verhoudingen waarin zij tot elkander geraken, en die elkaar op noodlottige wijs doorkruisen, zijn te volgen en kunnen worden nagegaan. Daarom hindert het niets dat de gedichten maar hier en daar groepen vormen, dat zij soms door elkander geward zijn en dus klaarblijkelijk in onjuiste schikking werden uitgegeven, zoo zelfs dat meer dan eens latere uitgevers trachtten ze tot een overzichtelijker geheel te maken. Het hindert niets, want de grondtrekken zijn zóó eenvoudig en ze worden in onze geest zóó diep ingedrukt, dat, in welke orde men de sonnetten ook leest, men altijd hetzelfde beeld overhoudt. Ik geef ze daarom zooals ze verschenen in de eerste uitgaaf van 1609. Zelfs de nummers van een boek als dit kregen een heiligheid waaraan ik niet graag raken zou. Volledigheidshalve wordt ook de opdracht van die uitgaaf vóór het werk afgedrukt. Dat de drukker, Thomas Thorpe, alleen door letters te kennen gaf aan wie hij zich richtte, en de bewoordingen waarin hij hem aansprak, vormen een raadsel, dat nog heden ten dage verlokt tot pogingen om het op te lossen.

In mijn jeugd bestudeerde ik deze sonnetten en schreef erover in het opstel Het Sonnet en de Sonnetten van Shakespeare; dat in het eerste Nieuwe Gids-nummer (Oct. 1885) en later in de bundel De Oude Strijd werd uitgegeven. Nu ik onlangs, door een toevallige aanleiding, tot nog aandachtiger beschouwing dan vroeger genoopt werd, was het me een genot de gedichten niet enkel te herlezen, maar ze in hollandsche verzen na te dichten.

Het eenige dat ik al eerder vertaalde, Nr. VIII, heb ik onveranderd uit mijn verzameling Poëzie in Europa (W. Versluis 1920) overgenomen.

Noordwijk aan Zee,
April 1933.