Shakespeares Sonnetten
in de vertaling van P.C. Boutens

Tweede sonnet

Als veertig winters, leegrend om uw brauw,
Hun voren delven in uw schoonheids veld,
Wordt uw jeugds trotsch habijt, nu elks beschouw,
Ter waarde van een raaflen rok geteld.
Als ge op de vraag: Waar ging uw schoonheid schuil?
Waar al de lust van jonkheids paradijs?
Dan zegt: In eigen doffen oogekuil –
’t Waar nooit verzade schande en bare prijs.
Hoeveel lofwaarder ware uw schoon belegd,
Kondt gij getuigen: Dit mijn bloeiend kind
Zet met zijn jeugd mijn oud te-kort terecht:
Mijn schoonheid in haar erf heur waarborg vindt.
   Dat heette in ouderdom herboren zijn,
   Zijn kil bloed zíén in leven-warmen schijn.