Shakespeares Sonnetten
vertaald door H. Moulijn-Haitsma Mulier

VII

Zie, in het oosten staart, wanneer het Licht
Zijn vlammend hoofd verheft, het needrig oog
Vol eerbied in het blakend nieuw gezicht.
Opdat die hulde heiligheid verhoog’.
En als hij, klimmend op de hemelrots,
Tilt als een jongeling der jaren vracht,
Vullen zich nog in heimelijken trots
De sterflijk’ oogen met zijn gulden pracht;
Maar als hij dan met zijn vermoeide span,
Een grijsaard, keerend van zijn dagtaak, daalt,
Dan zwicht geen oog meer voor den milden ban
Maar, plichtgetrouw, is het reeds afgedwaald.
Zoo zult gij, trots uw deugd, hebt gij geen zoon,
Vergeten sterven, uitgaand zonder loon.