De sonnetten van Shakespeare

7

Lo, in the orient, when the gracious light
Lifts up his burning head, each under eye
Doth homage to his new appearing sight,
Serving with looks his sacred majesty.
And having climbed the steep up heavenly hill,
Resembling strong youth in his middle age,
Yet mortal looks adore his beauty still,
Attending on his golden pilgrimage.
But when from highmost pitch with weary car
Like feeble age he reeleth from the day,
The eyes ('fore duteous) now converted are
From his low tract, and look another way.
   So thou, thyself out-going in thy noon,
   Unlooked on diest unless thou get a son.

Kijk naar het oosten, waar weldadig licht
Zijn vuurkop heft, en naar zichzelf élk oog leidt –
Dat hulde brengt aan zijn vernieuwd gezicht
En, kijkend, eer bewijst aan vrome hoogheid –
Dan langs de steile hemelboog omhoog rijdt,
De top bereikt als vent, stérk als een paard.
Wat sterven moet bewondert nog zijn schoonheid
En volgt attent zijn gouden pelgrimsvaart.
Maar na de top, zijn strijdkar een rollator,
Sloft hij bejaard en zwak de dag ten eind;
Steeds lager en steeds minder triomfator,
Lang ongezien voor hij uit beeld verdwijnt.
   Ook jij zult na je piek geen blik meer trekken,
   Voor aanzien moet je nu een zoon verwekken.

vertaling: Erik Honders, 2007

Zie, in het oosten, het weldadig licht
Verheft zijn brandend hoofd en ieder wezen
Betoont de eer aan zijn hernieuwd gezicht,
Zijn majesteit door elke blik geprezen.
Met zijn beklimming van de heuveltop
Geeft hij nog krachtig van zijn jeugd bewijs.
En stervelingen kijken naar hem op,
Volgen hem op zijn gouden pelgrimsreis.
Maar na de top begint zijn kar te schokken,
Hij kraakt en steunt, zwak op zijn oude dag.
En zijn publiek is dan al snel vertrokken,
Het is niet meer geboeid door wat het zag.
   Zo zul jij, nu nog stevig op je troon,
   Onopgemerkt verdwijnen zonder zoon.

vertaling: Willem van der Vegt, 2008

Commentaar