Shakespeares Sonnetten
in de vertaling van P.C. Boutens

Zevende sonnet

Zie: als in ’t Oosten het genadig licht
Zijn brandend hoofd heft, biedt elk laag gelaat
Hulde aan zijn nieuw verschijnend aangezicht
En dient met oogen zijn gewijden staat;
En hemels steilen heuvel opgegaan,
In levens bloei een krachtig soeverein,
Bidden al blikken nog zijn schoonheid aan,
Dienende knapen in zijn gulden trein –
Maar wen van hoogste spits, met moeder span,
Als oud-en-zwak, hij wankelt uit den dag,
Wendt uit zijn plichtsbetoon elk oog zich van
Zijn lage baan, en volgt een andre vlag:
   Zoo gij, als middag u aan ’t tanen vindt,
   Verachtloosd sterft, tenzij ge een zoon u wint.