Albert Verwey
Van de liefde die vriendschap heet

17

Een koud vermoeden rilt mij door het brein:
Ik zie mijzelf en weet thans wie ik ben:
Ik ben Erinring van veel boeken en
Een Macht, waarmee ’k mijzelf en al mijn zijn,

Gedachte en daad, gelijk maak aan den schijn,
Dien ’k daarin schoonst vond: – onbewust gewen
Ik me aan dat ál-artiest zijn; – soms zelfs ken
’k Mijn schijn, die groot is, niet van eigen klein.

’k Ben als een speler, maar die zoo goed speelt,
Dat hij zichzelven niet-te-spelen schijnt,
En zich eerst schoon vindt in zijn eigen spel;

En zich in ’t leven met zichzelf verveelt,
En zich op straat met de gedachte pijnt:
Hier ben ’k mijzelf niet, – op de planken wél.