Albert Verwey
Van de liefde die vriendschap heet

39

Als een gelovig man, – maar slecht ter taal,
Al spreekt hij soms van dingen goed en schoon, –
Zodra hij spreekt van zijn geloof, door toon
En blik wél-sprekend wordt in ’t vroom verhaal;

En vol devotie zoekt naar pronk noch praal
Van woord of beeld of onoprecht betoon
Van eigen deugd, gelovende in dit loon,
Dat God hem hoort en zorgt dat hij niet faal’; –

Zo spreek ik ook van u en zeg altijd
Uw deugden, want daarin is àl mijn eer,
En ’k ben wèl-sprekend, daar ik van ú spreek.

Laat mij dan in mijn schoon geloof en lijd
Dat ik met zang op zang dit boek vermeer’:
Het is uw werk, schoon ’t ú zelfs ’t mijne leek.