Albert Verwey
Van de liefde die vriendschap heet

44

Of als een man, die enen schat bewaart,
Een groten goudhoop, dien hij achter ’t huis
Verstopte in de aarde en hopen grint en gruis
Wierp hij daar neer en de as van zijnen haard; –

Hij gaat als een arm man, droef, ruig van baard,
Daaglijks de stad door, maar nauw ’s avonds thuis,
Graaft hij en telt zijn goud zonder gedruis,
En weet zich meer dan zeven rijkaards waard:

Zo leef ’k met hen, die rijk aan liefde zijn,
En lijk een beedlaar voor hun rijke deur;
Een schooier schijn ik in een schamel kleed; –

Maar als ik dan mijn huis, úw huis betreed,
Pronkt schat van liefde om mij in keur en kleur,
Zodat ’k der Liefde rijkste burger schijn.