Albert Verwey
Van de liefde die vriendschap heet

37

Als een geleerd, middeneeuws alchimist
Voor een klein vuur in een bestove apteek,
Vol apparaat, zit en beschrijft met bleek
Gelaat geel perkament, – studeert en gist,

En zoekt in boeken, duister door den mist
Des tijds, een zeldzaam kruid uit vreemde streek,
Dat mooglijk heeft wat aan zijn vondst ontbreek’,
Waardoor die goud werd, zo hij dàt slechts wist...

Zo zit ik soms en peins en cijfer na,
Hoe ’t wonder samenstel van deze ziel
Moet worden aangedaan met welke deugd,

Opdat mijn ziel met de uwe altijd saamviel
Tot een verbinding vol van gouden vreugd,
Geluk en liefde zonder wedergâ.