Albert Verwey
Van de liefde die vriendschap heet

22

Mij dunkt, wanneer de mensen dit boek zien,
Waarin gij van nu aan onsterflijk leeft,
En zien wat geest mijn vers dat leven geeft
En welk een deugd, dan zullen veel misschien

Oude kronieken naslaan en indien
Daar geen genoemd wordt, die van u iets heeft,
Dan zullen velen zeggen: ge overdreeft;
Wij hebben nooit nog zulk een mens gezien.

En dan zal ’k zeggen: mensen, ’t doet mij leed,
Dat gij niet zaagt wat velen konden zien:
Maar weet, ik ben gezegend, daar ik zag.

Wees gij nu blijde, dat ’k u schouwen deed
Dien ge uit uzelf niet zien kondt, hem door wien
Elkeen verheugd wordt die hem schouwen mag.