Albert Verwey
Van de liefde die vriendschap heet

25

Lachjes en woorden, blikken en gebaar,
Zijn Liefdes speelgoed en een heerlijk ding,
Waarmee zij de uren rijk maakt, heel den kring
Van vierentwintig uren na elkaar,

En weer van voren. Doch zo dát slechts Haar,
De Liefde zelf zij, en ik dáarom zing,
Dan zijn wij kindren, ’t leven beuzeling,
En beter waar’ ’t, zo er geen Liefde waar’.

Maar blik of lachje zijn de Liefde niet,
(Noch wellust, ’t popje, dat Natuur haar schonk,
En dat zij liefst in mooie kleertjes houdt,

Bevreesd dat iemand ’t houten lijfje ziet; –)
Mij, die in zelf-vergeten vóor Haar zonk,
Heeft zij veel schoner dingen toevertrouwd.