Albert Verwey
Van de liefde die vriendschap heet

31

Zeg niet dat ik een kind ben: kindren zijn
Zoo wreed, in-wreed; – zij minnen o zoo teer
Hun lieve popje – popje geldt hun meer
Dan vrindjes daags – ze ontwaken met gegrijn,

Als zij ’t niet bij zich voelen in hun klein
Bedje, en zij zoeken driftig heen en weer
Onder het dek en troosten zich niet eer
Voor zij ’t aan hun behuilde wangen vlijn.

En de’ andren dag rukken ze aan arm of been
Van ’t arme popje, en strooien zaagsel rond
Uit het gescheurde lijfje, als popjes bloed;

En als ’t héel stuk is dansen ze er omheen,
Of slepen ’t aan een touwtje langs den grond,
En gieren ’t uit, dat pop zoo grappig doet.