Albert Verwey
Van de liefde die vriendschap heet

34

Gelijk een vader zijn onwillig kind
Bestraft met schijnbren toorn, maar smart in ’t hart,
En, schoon kastijdend, zelf wel voelt hoe hard
De straf moet zijn voor ’t kind dat hij bemint, –

En onder ’t straffen in zichzelven zint
En hoopt òf het berouwvol wordt, – en mart,
O zoo verlangend, na die dubble smart
Héel lief te wezen voor zijn lieve kind: –

Zó toornde ik ook op u, mijn ziel! die zwaar
Gezondigd hebt door uw zoo kleine leed
Te laten smetten uw zoo groote vreugd, –

En, o, zo lang, zoo teêr begeerde ik naar
’t Berouw, dat meer vergoedt dan ge ooit misdeedt,
Daar wel ’t berouw, maar niet de zonde heugt.