Albert Verwey
Van de liefde die vriendschap heet

38

Hoe streeft mijn vers, zwaar met gezwollen zeil,
Diep door de golven van mijn breed geluk,
En buigt zo stout onder den blijden druk
Dier lading vol van rijk en roemrijk heil; –

De paden van mijn zang bruisen een wijl
Mij achterna en schuimen in de zon;
De hemel blauwt, ver aan den horizon
Bestijgt geen schip de waatren breed en steil.

Hoe dat ik thans alléen voor allen schijn
Machtig in zang en rijk in zoveel dicht,
Ik, die hiervóor zo arm was en zo leeg?

Immers alleen omdat ik u verkreeg;
Want thans werd zang om u mijn staêge plicht,
En u bezingen is groot dichter zijn.