Albert Verwey
Van de liefde die vriendschap heet

20

Leg nu uw ziel, dat moede kind, ter rust.
Het schreit, maar aanstonds is ’t in slaap geschreid
Als kindren plegen; ’t wiegje is haar bereid
Van liefde en ’t wiegelied, dat wenen sust;

Geen kind dat schreit is zich àl ’t leed bewust
Dat zijn kan, en als ’t even nederleit
Slaapt het en droomt en opent de oogjes wijd,
En lacht haar pop toe, die het pakt en kust.

O zeg niet, grote man: ik bén geen kind,
Of: ik ben wèl bewust en heb geen pop,
Waarmee ik spelen kan als ’k wakker word; –

Want álles is mysterie, o mijn vrind,
En daaruit staat geen mens bewuster op
Dan ’t kind, dat na zijn sluimer niets meer schort.