Albert Verwey
Van de liefde die vriendschap heet

42

Als een bedrieglijk gast in blinkend kleed
Meê aanzit aan een uitgelezen maal
Met enkel vorsten, en door toon van taal
En vals gelaat zich zo te tonen weet,

Dat elk hem eert en nodigt dat hij eet
Van ’t fijnste en met dat princelijk onthaal
Zijn veinzend lichaam voedt en niet éen schaal
Met kostelijke lekkernij vergeet: –

Zo zat mijn ijdelheid, een trouwloos gast,
Bij ’t vorstlijk feest van onze vreugden aan,
Schoonschijnend naast de passie mijner ziel;

En van het beste nam ze, eilaas, als was ’t
Háar deel zich met úw spijzen te verzaân,
Uw deel het kruimken dat van tafel viel.