Albert Verwey
Van de liefde die vriendschap heet

18

Als een akteur die zó zijn rol bemint
Dat hij zich altijd kleedt in ’t zelfde kleed,
En in gebaar en blikken nooit vergeet
Zijn schijnbaar zelf, dat hij zijn waar zelf vindt –

Zó zorgzaam, dat niet één der buren weet,
Dat hij hen allen en zichzelf verblindt,
Totdat hem éen dood in zijn kamer vindt,
En schrikt – en mijmert of de dood dat deed!

Zó dacht ik soms, als ik mijzelf verscheen,
Of ik misschien, nog eer ik ’t kon bevroên,
Mijn zijn verward had met een schonen schijn;

Zodat wat schijn was zijn werd, en mijn zijn
Mij wel een vreemde schijn moest schijnen, toen
’k Mij in mijn ziel boog en haar zag – alleen.