Albert Verwey
Van de liefde die vriendschap heet

36

Toen ik me ’t eerst uw liefde dagen zag,
Beving me ’t groots verlangen en de schrik
Des pelgrims, die van verre ’t eerst den blik
Liet dromen langs Jeruzalem, dat lag

Blinkend op zeven heuvlen – heel den dag
Ging hij in enen droom, tot d’ ogenblik
Van ’t ál-verstaan: hij stond met snik op snik
Wenend om Gods Zoons wee, met lang beklag.

Zo zag ’k uw liefde en ’t sloeg mij door de ziel,
Dat ge al dat leed geleden hadt om mij,
Die arm was en nu rijk, moede en nu sterk;

Gehoond, gekruist, opdat gij mij behiel’;
Gevangne, nú verlost, slaaf en nu vrij,
En juichend in uw schoon verlossingswerk.