Shakespeares Sonnetten
in de vertaling van P.C. Boutens

Vijfde sonnet

De uren die lijstten met aanminngen tooi
Den lieflijke oogblik die elks oog nu boeit,
Vieren haar wilkeur straks aan ’t eigen mooi,
Ontschoonend wat nu rijkst in schoonheid bloeit.
Want nooitverpoosde tijd leidt zomers pad
Naar valen winter en breekt daar hem af:
Sap vorstverstijfd, vergaan elk fleurig blad,
Al schoonheid ingesneeuwd tot een naakt graf.
Dan, bleef niet zomers afgewonnen geur,
Vloeibaar gevangne in engen glazen wand,
Met schoonheid schoonheids werking ging teloor,
Noch zij noch heugnis wat zij was, hield stand.
   Maar bloemen reukgered, als winter guurt,
   Vergaan voor ’t oog, haar zoete wezen duurt.