Shakespeares Sonnetten
in de vertaling van P.C. Boutens

Negende sonnet

Is het uit vrees een weduws oog te vochten
Dat gij uzelf verteert in eenlingsstaat?
De weerld, aai, zoo ze u oirloos grafwaarts brochten,
Drijft rouw om u als vrouw rouwt om haar maat.
Niet enkel dat cle weerld uw weêuw zal wezen:
Zij weent dat gij geen beeld haar achterliet,
wijl al gemeene weêuw haar echtvriends wezen
In kinderoogen klaar voor oogen ziet.
Wat geldverkwister, zie, ter weerld verdoet,
Wisselt van hand, doch blijft der weerld behooren;
Schoonheid verspild verbeurt de weerld voorgoed,
Maakt houder die voor zich haar houdt, telore.
   In diens hart woont geen liefde tot zijn soort,
   Die aan zich zelf bedrijft zoo’n schande en moord.