Shakespeares Sonnetten
in de vertaling van P.C. Boutens

Vijfentwintigste sonnet

Laat die in gunst staan bij hun sterren, pralen
Met openbare eer en met titels boud,
Wijl ik wiens lot nooit zoo’n triomf zal halen,
Onopgemerkt geniet wat hoogst ik houd.
Der groote koon’ngen gunstelingen bloeien
Maar als de goudsbloem pronkt bij zonoogs nuk;
Zij zelf zijn ’t graf van al hun trotsch bemoeien;
Want éen frons velt hun glorieschoon geluk.
Den stoeren krijger, éen op duizendmaal
Na roemrijkste overwinn’ngen overmocht,
Delgt van de rol der eere een enkle haal:
Vergeten blijft al meer dat hij bevocht.
   Bemind beminnend, ben ik zalig dan,
   Die gunst onttrekken noch verbeuren kan.