Shakespeares Sonnetten
in de vertaling van P.C. Boutens

Drieëndertigste sonnet

Hoe vaak zag ik den stralende’ uchtend vleien
Met soevereinen blik den bergezoom,
Kussen met gulden mond de groene weien,
In hemelsch goud omsmelten valen stroom;
Dan dulden dat de laagste wolken druilen
Haar grauw zwerk langs zijn goddeljk gelaat,
Zijn aanschijn voor de ontdane weerld verschuilen,
Dat ongezien te West sluipt met dien smaad:
Zoo scheen mijn zon éen morgen vroeg in ’t stijgen
Over mijn brauw zijn triomfanten glans;
Doch, lacy, maar éen uur was hij mijn eigen,
Voor mij verdekt de wolkenlaag hem thans.
   Toch, hem mijn liefde in niets schat aangeschonnen:
   Taant hemels zon, wat zouden aardsche zonnen?