Shakespeares Sonnetten
in de vertaling van P.C. Boutens

Vijftiende sonnet

Als ik bedenk dat al wat groeit en leeft,
Maar éen kort oogenblik volmaaktheid haalt,
Dit wijd tooneel enkel schouwspelen geeft,
Waarop der sterren heimlijke invloed smaalt
Als ’k zie van menschen hoe ze als planten opkomen,
Die de eigen levenslucht zelf stuwt en stuit,
Pronken in jeugdsap, dan volgroeid neêrloomen,
Slijtend hun fier deel en zijn heugnis uit;
Dan zet dit onbestendig zijn in al
Zijn toover rijkst aan jeugd u voor mijn oogen,
Waar de verderver Tijd twist met Verval
Hoe ze uw jeugds dag tot nacht ontluistren mogen,
   En slaagsch met Tijd, om u te redden, ent
   Mijn liefde u nieuw naarmate hij u schendt.