Shakespeares Sonnetten
in de vertaling van P.C. Boutens

Achttiende sonnet

Zal ’k vergelijken u met een zomertij?
Lieflijker zijt gij en meer maatbedâcht:
Rukwinden slaan den bloemenschat van Mei,
En al te korten duur heeft zomers pacht:
Bij wijlen straalt het hemeloog te heet,
Vaak staat zijn gouden aanschijn weêr verduisterd;
En alle schoon raakt eens van schoon ontreed,
Door toeval of natuurs verloop ontluisterd;
Maar nimmer zal uw eeuwge zomer valen
Of gaan iets van zijn volle schoonheid kwijt;
Dat ge in zijn schaduw doolt, zal dood niet pralen,
Als ge in onsterflijk dicht groeit met den tijd:
   Zoo lang als menschen aadmen, oogen zien;
   Zoo lang leeft dit, zoo lang leeft gij bijdien.