Shakespeares Sonnetten
in de vertaling van P.C. Boutens

Eerste sonnet

Voor schoonste schepslen is vermeêren plicht,
Opdat de roos der schoonheid nimmer sterv’,
Maar als voor tijd en dood het rijpre zwicht,
Zijn aanzijn voortleve in zijn teedren erf:
Doch gij, verdiept in eigner oogen gloed,
Teert al uw wezens olie tot die vlam,
En schaft een hongersnood in overvloed,
Te wreede vijand voor u-zelf, zoet lam –
Gij die nu zijt der wereld versch sieraad
En weelge lentes eenige heraut,
Begraaft in eigen knop uw overdaad,
En, teedre vrek, verkwist waar ge achterhoudt.
   Heb deernis met de weerld, dat ze u niet heet
   Vraat die haar deel aan ’t graf en u verdeedt.