Shakespeares Sonnetten
in de vertaling van P.C. Boutens

Twintigste sonnet

Een vrouws gelaat, zooals natuur zelf ’t kneedde,
Hebt gij, de meester-meesteres rnijns harten,
Een vrouws teêr hart, maar niet naar vrouwenzede
Gespitst op wufter listen looze parten.
Stralender oog en niet zoo valsch in schelen,
Dat alles wat het aanblikt, zonneluistert,
Een man in vorm waarin al vormen deelen,
Wat mannenoog steelt, vrouwenziel verbijstert.
Ook waart in aanleg gij tot vrouw geschapen,
Maar onder ’t beelden viel natuur aan ’t dutten
Om door toevoeging u aan mij te ontkapen,
Door éen bijgift die ik niet kan benutten.
   Maar nu ze eenmaal tot vrouwenlust u entte,
   Laat mij uw liefde beuren, zij haar renten.