Shakespeares Sonnetten
in de vertaling van P.C. Boutens

Negenentwintigste sonnet

Als van geluk en menschen afgesneden,
Ik om hun ongenâ ween in mijn hoek,
En dooven hemel kwel met ijdle beden,
En op mijzelf zie en mijn lot vervloek,
Wijl ik als de’ éen mij rijk wensch in verwachten,
Als tweede schoon, als derde veelbemind,
Dees man zijn kunst benijdend, dien zijn trachten,
Van wat ik meest geniet, het minst gediend;
Toch, als ’k mezelf haast minacht zulks bepeizend,
Denk ik temet aan u: dan, leedontvoerd,
Mijn ziel, als leeuwrik met den dag ontrijzend
Druilsche aard, lofzangen schalt aan hemels poort.
   Uw zoete min herdacht brengt zulk een weelde,
   Dat ’k dan op koon’ngen neêrzie als misdeelden.