Shakespeares Sonnetten
in de vertaling van P.C. Boutens

Eenentwintigste sonnet

Het staat met mij niet als met dien poëet
Die van een opgemaakte schoonheid rijmelt,
Die tot sieraad den hemel zelf besteedt
En met zijn schoon al mooglijk schoon beduimelt,
Terwijl zijn stoute beeldspraak daarmeê paart
Zon, maan en zee en aardes rijksten buit,
Prilste Aprilbloesem, elk ding lovenswaard
Dat hemels koepel in zijn ronding sluit.
Laat mij, in liefde waar, waar zijn in dicht,
En dan neemt aan: mijn lief is even schoon
Als welk menschkind, al straalt hij niet zoo licht
Als hemels vaste gouden lampen doen:
   Maar zeggen laat wie winst van opspraak hopen;
   Niet loven wil ’k die denk niet te verkoopen.