Shakespeares Sonnetten
in de vertaling van P.C. Boutens

Achtentwintigste sonnet

Hoe reik ik ooit dan tot mijn oud geluk,
Die nooit de winst van rust behalen mag,
Als niet de nacht verlicht den dagedruk,
Maar dag den nacht bezwaart en nacht den dag?
Als elk van twee, hoezeer ze elkaêr bevechten,
Om mij te martien handen slaan ineen,
Met zwoegen de een, en de andre tot de klachte:
Hoe harder ’k zwoeg, hoe verder van u heen!?
’k Zeg om den dag te paaien dat uw licht
Hem zaligt wanneer wolken hem bedonkren,
Juist als ’k de nacht vlei en haar grauw gezicht:
Gij guldt den avond waar geen sterren flonkren.
   Maar dag rekt dagelijks mijn lijden langer,
   En nacht toont nachtelijks leeds druk nog banger.