Shakespeares Sonnetten
in de vertaling van P.C. Boutens

Vierendertigste sonnet

Waarom beloofde gij zoo schoonen dag
En liet van huis mij zonder mantel trekken,
Dat neevlen laag me inhalen onderweg
En met hun vuigen damp uw kleurpracht dekken?
’t Is niet genoeg dat door de wolk gij breekt,
Afdroogt mijn regennat verstormd gelaat:
Niemand met lof van zulk een balsem spreekt,
Die heeft de wonde, maar de breuk niet baat:
Ook schaft uw schaamte voor mijn leed geen kruid;
Al uw berouw maakt mijn verlies niet goed:
Maar zwakke leenging leent des krenkers spijt
Wie onder ’t kruis de felle krenking boet.
   Maar o, paarlen van liefde zijn die tranen,
   En brengen rijke’ afkoop voor al ’t misdane.