Shakespeares Sonnetten
in de vertaling van P.C. Boutens

Dertiende sonnet

O dat ge uzelf waart! maar gij zijt dat niet
Langer, melief, dan gij hier zelf verblijft
’t Is zaak dat ge in dit dreigend eind voorziet,
Uw lieflijk aanschijn aan een aêr beschrijft.
Zoo zou die schoonheid die in pacht gij houdt,
Nooit afloop vinden; na uw eigen dood
Gij dan opnieuw uzelf weêr wezen zoudt,
Als lieflijk kroost uw lieflijke’ aanblik bood.
Wie duldt zoo schoone huizing in verval,
Die eerplichts trouw bestier in stand kon houden,
Voor stormsche vlagen van den winter pal,
En ’t holle woeden van doods eeuwge koude?
   Enkel doorbrengers! Dierste, gij bezat,
   Bedenk, een vader: gun uw zoon dien schat.