De sonnetten van Shakespeare

33

Full many a glorious morning have I seen,
Flatter the mountain tops with sovereign eye,
Kissing with golden face the meadows green,
Gilding pale streams with heavenly alchemy,
Anon permit the basest clouds to ride
With ugly rack on his celestial face,
And from the forlorn world his visage hide
Stealing unseen to west with this disgrace.
Even so my sun one early morn did shine,
With all triumphant splendour on my brow,
But out alack, he was but one hour mine,
The region cloud hath masked him from me now.
   Yet him for this, my love no whit disdaineth,
   Suns of the world may stain, when heaven's sun staineth.

Zo vaak zag ik het glorend ochtendlicht
Met heersersblik de hoogste toppen strelen,
Een wei gróen kussen met haar goudgezicht,
Een grauwe beek met klatergoud bespelen,
Om dan opeens een lelijk wolkenfront
Een rit voor 't hemels aanzien toe te staan,
En, weggestopt voor de verweesde grond,
Gesmet en steels naar 't westen af te gaan.
Zo scheen mijn eigen zon eens 's ochtends vroeg
Mij – mooier kon het niet – in het gelaat;
Een uurtje slechts dat hij me gadesloeg,
Daar hij in nevels nu verscholen gaat.
   Mijn liefde leert me hoe ik dat verduur:
   Mijn vlam mag net zo doen als hemelvuur.

vertaling: Erik Honders, 2010

Vaak zie ik 's ochtends glorieus de zon,
De bergtoppen weerspiegelen zijn oog,
Hij kust de groene weiden, mals en jong,
De bleke stroom krijgt kleur, kracht van omhoog.
Dan komen er weer zwarte wolken aan,
Die in hun waas zijn goddelijk gelaat
Omhullen, zodat geen hem meer ziet staan,
En hij vol schaamte naar het westen gaat.
Zo scheen mijn zon eenmaal een zoete morgen,
Verlichtte mijn gestalte met zijn vuur.
Helaas, het bleek een uur, daarna verborgen
De plaatselijke wolken zijn natuur.
   Mijn liefde blijft, ook zonder deze luister,
   Want zelfs de zon is af en toe verduisterd.

vertaling: Willem van der Vegt, 2007

Commentaar