De sonnetten van Shakespeare

13

O that you were your self, but love you are
No longer yours than you your self here live.
Against this coming end you should prepare,
And your sweet semblance to some other give.
So should that beauty which you hold in lease
Find no determination; then you were
Your self again after your self's decease,
When your sweet issue your sweet form should bear.
Who lets so fair a house fall to decay,
Which husbandry in honour might uphold
Against the stormy gusts of winter's day
And barren rage of death's eternal cold?
   O none but unthrifts; dear my love, you know
   You had a father: let your son say so.

Had jij maar altijd ziel en lichaam beiden!
De pacht loopt slechts zolang je hier mag leven:
Je moet je op die afloop voorbereiden,
Je lieflijk beeld aan iemand anders geven.
Zo zal de schoonheid van dit commodaat
Geen expiratie vinden, want je bent
Opnieuw jezelf, nadat je zelf vergaat,
En men je vormen in je kroost herkent.
Wie laat zo'n prachtig huis te gronde gaan,
Wanneer, in trouw beheer goed onderhouden,
Het barre winterstormen kan doorstaan,
De kale drang van Doods gestage koude?
   Alleen een knoeier! Luister, dondersteen:
   Jij had een pa – geef nu je zoon er een.

vertaling: Erik Honders, 2007

Wees toch jezelf, al kan dat slechts gedaan
Zo lang je tijd hebt en hier nog zult leven.
Je weet dat er een eind aan komt, zet aan
Om je gedaante ook weer door te geven.
Zo zal het schone dat je hebt gepacht
Geen eindbestemming vinden; en jij bent
Opnieuw jezelf, als je bent weggebracht.
Jouw loot is op jouw zoete vorm geënt.
Wie brengt een prachtig huis toch in verval,
Een goede landheer moet het onderhouden,
Zorgt dat het storm en ijs verdragen zal.
Wie laat het ondergaan in doodse koude?
   Verspilling. Denk toch, wat je hiervan vindt:
   Jij had een vader. Krijg dan ook een kind.

vertaling: Willem van der Vegt, 2007

Commentaar