De sonnetten van Shakespeare

107

Not mine own fears, nor the prophetic soul
Of the wide world, dreaming on things to come,
Can yet the lease of my true love control,
Supposed as forfeit to a confined doom.
The mortal moon hath her eclipse endured,
And the sad augurs mock their own presage,
Incertainties now crown themselves assured,
And peace proclaims olives of endless age.
Now with the drops of this most balmy time
My love looks fresh, and death to me subscribes,
Since spite of him I'll live in this poor rhyme,
While he insults o'er dull and speechless tribes.
   And thou in this shalt find thy monument,
   When tyrants' crests and tombs of brass are spent.

Mijn eigen angst, noch 't duiden van signalen
Waarin de mens een toekomstdroom ontwaart,
Kan van mijn liefde nu de loop bepalen,
Al heet ze door het lot verbeurd verklaard.
De maan heeft, sterf'lijk, haar eclips doorstaan,
Wie doem voorzei hoont nu het eigen woord,
Wat twijfelachtig leek is goed gegaan,
En vrede brengt alsmaar olijven voort.
De neerslag van die balsemende tijd
Verfrist mijn liefde, knecht de Dood aan mij,
Daar pover rijm mij uit de hand bevrijdt
Die slechts het grauw bedwingt dat nooit wat zei.
   Als schild en graf van heersers zijn vergaan,
   Zal hier jouw monument nog immer staan.

vertaling: Erik Honders, 2009

Mijn eigen angsten, noch zij die voorspellen
Hoe het de wijde wereld zal vergaan,
Kunnen ooit grenzen aan mijn liefde stellen,
Al lijkt op haar een vrijheidsstraf te staan.
De maan keert terug, verduistering ten spijt.
De ziener spot om zijn besmeurd blazoen.
Zelfs twijfel wordt gekroond als zekerheid.
Nu vrede heerst, blijft de olijftak groen.
Mijn liefde is een nieuw elan gegeven,
Door Tijd gebalsemd. Dood zal me niet krijgen.
Ik zal in deze regels overleven.
Hij heerst slechts over hen die blijvend zwijgen.
   Dit wordt jouw monument, zal jouw bestaan zijn,
   Als praalkledij en -graven al vergaan zijn.

vertaling: Willem van der Vegt, 2008

Commentaar