De sonnetten van Shakespeare

80

O how I faint when I of you do write,
Knowing a better spirit doth use your name,
And in the praise thereof spends all his might,
To make me tongue-tied speaking of your fame.
But since your worth (wide as the ocean is)
The humble as the proudest sail doth bear,
My saucy bark (inferior far to his)
On your broad main doth wilfully appear.
Your shallowest help will hold me up afloat,
Whilst he upon your soundless deep doth ride,
Or (being wrecked) I am a worthless boat,
He of tall building, and of goodly pride.
   Then if he thrive and I be cast away,
   The worst was this, my love was my decay.

Schrijf ik van jou, verlies ik snel de moed:
Een groter geest, weet ik, gebruikt je naam,
Waarbij hij deze ruimschoots eer aandoet,
En mij de mond snoert, sprekend van je faam.
Daar jouw verdienste, als de zee zo groot,
't Geringste en het fierste schip kan dragen,
Wil ook mijn drieste, heel wat mindere boot
Zich obstinaat jouw ruime sop op wagen.
Geef mij een vadem slechts, dan drijft mijn boot –
Híj kruist al op jouw peilloos diep, voluit;
Of ik vaar op de klippen en word schroot –
Zíjn zeekasteel houdt trots z'n spriet vooruit.
   Als ik verging en hij de zee doorkliefde,
   Was 't ergste dat ik strandde op mijn liefde.

vertaling: Erik Honders, 2007

Ik voel me zwak als ik over jou schrijf
Want in jouw naam dicht ook een groter geest.
Dat die je eer aandoet staat buiten kijf;
Ik stamel slechts als ik zijn machtswoord lees.
Omdat jouw waarde, als de oceaan,
Het kleinste en het sterkste schip kan dragen,
Zal ook mijn sloep – kan ik naast hem bestaan? –
Zich moedig op jouw wijde baren wagen.
Wat hulp van jou houdt me wel overeind,
Waar hij je peilloos diepe vlak bevaart,
Of, als ik strand, blijk ik een wrak te zijn,
Maar hij is goed gebouwd en heel wat waard.
   En loopt hij binnen, waar ik schipbreuk lijd?
   Mijn liefste breekt me op dan, tot mijn spijt.

vertaling: Willem van der Vegt, 2008

Commentaar