De sonnetten van Shakespeare

113

Since I left you, mine eye is in my mind,
And that which governs me to go about,
Doth part his function, and is partly blind,
Seems seeing, but effectually is out.
For it no form delivers to the heart
Of bird, of flower, or shape which it doth latch,
Of his quick objects hath the mind no part,
Nor his own vision holds what it doth catch.
For if it see the rud'st or gentlest sight,
The most sweet favour or deformed'st creature,
The mountain, or the sea, the day, or night,
The crow, or dove, it shapes them to your feature.
   Incapable of more, replete with you,
   My most true mind thus makes mine eye untrue.

Mijn hart claimt mijn oog sinds ik je verliet
En dat wat mij zegt waar ik me bevind
Ziet af van zijn taak – werkt wél, dan weer niet:
In schijn alles ziend, maar deels ziende blind.
Het zendt niet de vorm van netvlies naar hart
Van vogel of bloem die het registreert
En biedt van de zaak de geest nog geen part –
De afdruk vervaagt, het oog retoucheert.
Want wat het ook ziet aan gruwel of pracht,
Het lieflijkst gelaat, de lelijkste worm,
De berg of de zee, de dag of de nacht,
De kraai of de duif: het giet steeds jouw vorm.
   Tot meer niet in staat, vervuld slechts van jou,
   Ontneemt mijn trouw hart mijn oog zo zijn trouw.

vertaling: Erik Honders, 2007

Sinds mijn vertrek van jou kijk ik naar binnen,
En wat me drijft om aan de slag te gaan
Werkt voor een deel, maar is ook deels een blinde,
Lijkt wel te zien, maar stoort zich daar niet aan.
Mijn hart blijft zo verstoken van contouren
Van vogels, bloemen, vormen in het licht.
Mijn geest merkt niets van snelheid en beroering
En houdt op wat er binnen komt geen zicht.
Want wat het ziet aan gruwel of aan pracht,
Het mooiste schepsel, het mismaakte mormel,
De hoge berg, de zee, de dag en nacht,
De kraai, de duif, hij perst ze in jouw vormen,
   Tot verder niets in staat, zo vol van jou.
   Mijn trouwe geest maakt zo mijn oog ontrouw.

vertaling: Willem van der Vegt, 2008

Commentaar