De sonnetten van Shakespeare

139

O call not me to justify the wrong,
That thy unkindness lays upon my heart,
Wound me not with thine eye but with thy tongue,
Use power with power, and slay me not by art.
Tell me thou lov'st elsewhere, but in my sight,
Dear heart, forbear to glance thine eye aside,
What need'st thou wound with cunning when thy might
Is more than my o'erpressed defence can bide?
Let me excuse thee: 'Ah my love well knows
Her pretty looks have been mine enemies,
And therefore from my face she turns my foes,
That they elsewhere might dart their injuries.'
   Yet do not so, but since I am near slain,
   Kill me outright with looks and rid my pain.

Vraag niet van mij het onrecht weg te kletsen
Dat jij mijn hart zo wreed hebt opgedist;
Laat nu je tong, maar niet je oog me kwetsen,
En smijt met kracht, dus slacht mij niet met list.
Zeg dat er anderen zijn, maar als ik kijk
Mag, dierbaar hart, je oog niet naar hen gaan;
Waarom met list verwonden? Ik bezwijk
Ook zonder, mijn verweer kan jou niet aan.
Ik pleit je vrij: Ach, 't was mijn lief bekend
Hoe mij haar mooie ogen kwellen konden;
Zij heeft die vijand van mij afgewend
Om anderen met hun pijlen te verwonden.
   Maar doe het niet. Ik lijd, 'k ga haast kapot:
   Los met een blik die doodt 't genadeschot.

vertaling: Erik Honders, 2008

Vraag me toch niet dit onrecht te gedogen.
Je bent onaardig en dat maakt me ziek.
Verwond me met je tong, niet met je ogen.
Rechtstreeks, open vizier, niet artistiek.
Een ander? Zeg het recht in mijn gezicht
En draai niet met je blik bij mij vandaan.
Waarom wordt letsel stiekem aangericht?
Niet nodig, want ik kan je toch niet aan.
"Mijn liefste weet," zo excuseer ik haar,
"dat mij haar fraaie trekken tegen stonden.
Ze wendt mijn angsten af met dit gebaar.
Zo slaan haar pijlen ergens anders wonden."
   Doe dat maar niet. Ik kan haast niet meer strijden.
   Verlos me met je blikken uit mijn lijden.

vertaling: Willem van der Vegt, 2007

Commentaar