De sonnetten van Shakespeare

27

Weary with toil, I haste me to my bed,
The dear repose for limbs with travel tired,
But then begins a journey in my head
To work my mind, when body's work's expired.
For then my thoughts (from far where I abide)
Intend a zealous pilgrimage to thee,
And keep my drooping eyelids open wide,
Looking on darkness which the blind do see.
Save that my soul's imaginary sight
Presents thy shadow to my sightless view,
Which like a jewel (hung in ghastly night)
Makes black night beauteous, and her old face new.
   Lo, thus by day my limbs, by night my mind,
   For thee, and for my self, no quiet find.

Het trekken beu zoek ik mijn slaapplaats op –
Verdiende rust voor loden ledematen –
Maar dan begint de trektocht in mijn kop:
Het lijf in rust, de geest in alle staten!
Mijn denkwolk gaat van ver – mijn schedeldak –
Op vrome pelgrimsreis om jou te vinden,
Mijn zware oogleden wijdopen, strak
De duisternis aanschouwend als een blinde.
Maar dan – de lens van mijn verbeeldingskracht
Vormt jouw contouren voor mijn blind gezicht
En als juweelgeflonker in de nacht
Maakt dat zijn oud als nieuw, zijn duister licht.
   Door jou is er aldus voor lijf en geest
   Al dag en nacht voor mij geen rust geweest.

vertaling: Erik Honders, 2007

Het trekken moe, mijn bed snel opgezocht,
Die zoete rustplaats voor verreisde leden.
Maar in mijn hoofd begint een nieuwe tocht,
Mijn lijf is klaar, mijn geest gaat zich vertreden.
Want mijn gedachten, ver van waar z' op hopen,
Gaan op een pelgrimsreis om jou te vinden.
Mijn zware oogleden blijven wijd open,
Ik zie in 't duister, net zoals een blinde.
Denkbeeldig krijgt mijn ziel daarmee een blik,
Een uitzicht op jouw schaduw in de nacht,
Als een juweel, dat, in die nacht geschikt,
Het donker mooi maakt, haar gezicht verzacht.
   Zo krijgt mijn lichaam overdag geen rust,
   En blijft mijn geest zich 's nachts van jou bewust.

vertaling: Willem van der Vegt, 2008

Commentaar