De sonnetten van Shakespeare

115

Those lines that I before have writ do lie,
Even those that said I could not love you dearer.
Yet then my judgment knew no reason why
My most full flame should afterwards burn clearer.
But reckoning time, whose millioned accidents
Creep in ’twixt vows, and change decrees of kings,
Tan sacred beauty, blunt the sharp'st intents,
Divert strong minds to the course of alt'ring things,
Alas why, fearing of time's tyranny,
Might I not then say 'Now I love you best,'
When I was certain o'er incertainty,
Crowning the present, doubting of the rest?
   Love is a babe, then might I not say so
   To give full growth to that which still doth grow.

Onwaar heb ik in eerder vers beleden
Dat mijn gevoel voor jou niet meer kon groeien;
Mijn oordeel zag op dat moment geen reden
Dat ooit mijn felste vuur nog meer ging gloeien.
Maar toeval van grootrekenmeester Tijd
Ontkracht geloften, breekt een koningswoord,
Besmeurt het schone, fnuikt beoogd beleid
En voert de sterken van hun vaste spoor.
Toch sneu! Mocht ik, in Tijds greep vleugellam,
Niet zeggen, "Nu hou ik het meest van jou",
Waar ik het zekere voor 't onzekere nam,
En prees wat was, kome wat komen zou?
   De liefde is een kind, wat doe ik fout
   Als ik wat groei behoeft als vol beschouw?

vertaling: Erik Honders, 2017

De regels die ik eerder schreef? Onwaar.
Ook dat mijn liefde toen al aan de top stond.
Mijn oordeel had geen grond, ik dacht het maar.
Mijn felste vlam bleek later pas in opkomst.
Bezie de tijd, haast eindeloos vertakt,
Beloften breken, net als koninkrijken.
De schoonheid taant, het scherpste doel vervlakt,
Zelfs sterke geesten gaan onzeker lijken.
Mocht ik dan, door de heerszucht van de tijd,
niet zeggen toen: 'Mijn liefde is op zijn best?'
Ik was verzekerd van onzekerheid.
Kroonde het nu, vol twijfel om wat rest.
   Liefde, een kind. Dus laat ik me niet voorstaan
   Op haar formaat; haar groei blijft immers doorgaan.

vertaling: Willem van der Vegt, 2007

Commentaar