De sonnetten van Shakespeare

17

Who will believe my verse in time to come
If it were filled with your most high deserts?
Though yet heaven knows it is but as a tomb
Which hides your life and shows not half your parts.
If I could write the beauty of your eyes,
And in fresh numbers number all your graces,
The age to come would say this poet lies,
Such heavenly touches ne'er touched earthly faces.
So should my papers (yellowed with their age)
Be scorned, like old men of less truth than tongue,
And your true rights be termed a poet's rage
And stretched metre of an antique song.
   But were some child of yours alive that time,
   You should live twice: in it, and in my rhyme.

Wie zou mijn lied geloven achteraf,
Als 't jouw verdiende loftrompet ging steken?
En toch, wist God, het vormde slechts een graf,
Verbergplaats voor wiens leven is geweken.
En stel, ik schreef de schoonheid van je ogen,
Nam één voor één je charmes vers de maat,
Het nageslacht zei toch: 'Het is gelogen,
Zo hemels was nog nooit een aards gelaat.'
Mijn werk zou dus, vergeeld door ouderdom,
Als oudelullenkoek worden versmaad;
Verdiende lof werd 'dichterlijk gegrom,
't Bekende lied in metrische spagaat'.
   Maar was er dan van jou een kind in leven,
   't Zou jou, en dit – dus jou – weer leven geven.

vertaling: Erik Honders, 2007

Wie zal er later op mijn vers vertrouwen
Wanneer het vol staat met jouw kwaliteiten?
O lieve hemel, het begraaft al 't jouwe,
Onttrekt het zicht op je, verbloemt de feiten.
Kon ik je mooie ogen maar beschrijven,
Vertellen hoeveel liefs en goeds jij telt.
Maar men verwijt mij vast te overdrijven:
Die hemel werd op aarde nooit vermeld.
Dan wordt dit blad (van ouderdom vergeeld)
Geminacht, zoals oudemannenpraat.
'Geëxalteerd' noemt men wat ik verbeeld,
'Het oude liedje, wel wat uit de maat.'
   Maar gaf jij aan een kind het levenslicht,
   Dan leefde jij in hem en in mijn dicht.

vertaling: Willem van der Vegt, 2008

Commentaar