De sonnetten van Shakespeare

42

That thou hast her it is not all my grief,
And yet it may be said I loved her dearly,
That she hath thee is of my wailing chief,
A loss in love that touches me more nearly.
Loving offenders thus I will excuse ye:
Thou dost love her, because thou know'st I love her,
And for my sake even so doth she abuse me,
Suff'ring my friend for my sake to approve her.
If I lose thee, my loss is my love's gain,
And losing her, my friend hath found that loss.
Both find each other, and I lose both twain,
And both for my sake lay on me this cross.
   But here's the joy: my friend and I are one.
   Sweet flattery, then she loves but me alone.

Dat jij haar hebt, is nog het ergste niet -
Al was ik zeg maar rustig gek op haar;
Dat zij jóu heeft, dat is mijn grootst verdriet,
Dat liefdesoffer schudt me door elkaar.
Ik pleit de overspeligen zó vrij:
Jij weet van wie ik hou en helpt me mee;
Zo ook bedriegt om mijnentwil zij mij –
Om mijnentwil ontvangt ze jou privé.
Verlies ik jou, dan is dat haar gewin,
En jij vindt haar, eenmaal bij mij vandaan.
Min twee voor mij. Mijn vriend vindt mijn vriendin,
Om mij om mijnentwil aan 't kruis te slaan.
   Maar o wat fijn, mijn vriend en ik zijn één!
   Dus houdt ze, vlei ik mij, van mij alleen.

vertaling: Erik Honders, 2010

Dat jij haar hebt, geloof me, deert me niet,
Al geef ik toe: ze was mijn grote liefde.
Dat zij jou heeft, dat is het grootst verdriet.
Verlies van liefde, dat doet pijn, het grieft me.
Maar wangedrag uit liefde, dat moet mogen.
Omdat ik van haar hou, hou jij van haar.
Zij heeft me voor mijn bestwil zelfs bedrogen.
In mijn belang zijn jullie nu een paar.
Verlies ik jou, mijn liefste wint geheid.
Verlies ik haar, dan haalt mijn vriend haar thuis.
Zij komen samen, ik raak beiden kwijt.
En voor mijn bestwil draag ik nu dit kruis.
   Hier komt de grap: mijn vriend en ik zijn één.
   Het is maar spel. Ze houdt van mij alleen.

vertaling: Willem van der Vegt, 2007

Commentaar