De sonnetten van Shakespeare

76

Why is my verse so barren of new pride?
So far from variation or quick change?
Why with the time do I not glance aside
To new-found methods and to compounds strange?
Why write I still all one, ever the same,
And keep invention in a noted weed,
That every word doth almost tell my name,
Showing their birth, and where they did proceed?
O know, sweet love, I always write of you,
And you and love are still my argument.
So all my best is dressing old words new,
Spending again what is already spent.
   For as the sun is daily new and old,
   So is my love still telling what is told.

Waarom ontbeert mijn rijm nieuw ornament,
Of snelle wisseling in thematiek?
Waarom heb ik geen boodschap aan een trend
In woordformatie of in methodiek?
Waarom klinkt hier het welbekende lied,
Draagt mijn verbeelding steeds dezelfde jas,
Zodat men aan de woorden bijna ziet
Wie nu oorspronkelijk hun vader was?
O, liefste, weet: mijn pen dient enkel jou,
Van jou en liefde is mijn stof doorkneed;
Gepimpt schud ik de woorden uit mijn mouw,
Opnieuw bestedend wat al werd besteed.
   Zoals per dag de zon zich nieuw herhaalt,
   Wordt ook mijn liefde steeds weer vers vertaald.

vertaling: Erik Honders, 2007

Waarom blijft mijn gedicht toch zo klassiek,
Gespeend van variatie en vernieuwing,
Gebruik ik geen moderne methodiek,
Geen vormen waarin ik voortaan mijn lied zing?
Waarom schrijf ik hetzelfde, keer op keer,
Bevindingen in een vertrouwd formaat,
Geeft ieder woord meteen zijn herkomst weer,
Noemt het mijn naam en ook waar die voor staat?
Je weet, mijn lief, welk onderwerp mij raakt:
Jij en mijn liefde zijn mijn hele leven.
Ik heb die oude woorden wel vermaakt
En geef zo uit wat al is uitgegeven.
   De zon is elke dag weer nieuw en oud.
   Zo zeg ik steeds weer dat ik van je houd.

vertaling: Willem van der Vegt, 2008

Commentaar