De sonnetten van Shakespeare

98

From you have I been absent in the spring,
When proud-pied April (dressed in all his trim)
Hath put a spirit of youth in every thing:
That heavy Saturn laughed and leaped with him.
Yet nor the lays of birds, nor the sweet smell
Of different flowers in odour and in hue,
Could make me any summer's story tell
Or from their proud lap pluck them where they grew.
Nor did I wonder at the lily's white,
Nor praise the deep vermilion in the rose,
They were but sweet, but figures of delight:
Drawn after you, you pattern of all those.
   Yet seemed it winter still, and you away,
   As with your shadow I with these did play.

Een lente ben ik weg van jou geweest.
April was wulps toen, bont en rijk omkranst,
En blies in ieder ding zo'n jonge geest
Dat zelfs Saturnus lachend heeft gedanst.
Ondanks de vogelzang en bloemenpracht,
In geur- en kleurverschillen uitgedrukt,
Heb ik geen zomers liedje voortgebracht,
Of bloemen uit hun protsig bed geplukt.
Voor leliewit gaf ik ook al geen duit,
Noch prees ik van de roos het diepe rood,
Ze beeldden – lang niet slecht, hoor – vreugde uit,
Maar volgden jou, die hun het voorbeeld bood.
   Steeds leek het winter toch, met jou niet hier,
   En zocht ik bij jouw schaduw mijn vertier.

vertaling: Erik Honders, 2008

Bij jou ben ik dit voorjaar niet geweest,
Toen trots April, in vol ornaat gekleed,
Alles bezielde met zijn jonge geest
En zelfs steile Saturnus vrolijk deed,
Toen heeft geen vogelzang, geen veldboeket
- Al zag ik vele bloemen kleurrijk bloeien –
Mij tot een zomers sprookje aangezet,
Of me doen plukken, als ik wat zag groeien.
Ik bleef niet stilstaan bij de witte lelie,
Ik prees de donkerrode rozen niet.
Hun schoonheid preekte slechts jouw evangelie,
Zoals ik overal jouw beelden zie.
   Maar zonder jou leek winter niet voorbij.
   Alleen je schaduw speelde maar met mij.

vertaling: Willem van der Vegt, 2008

Commentaar