De sonnetten van Shakespeare

82

I grant thou wert not married to my muse,
And therefore mayst without attaint o'erlook
The dedicated words which writers use
Of their fair subject, blessing every book.
Thou art as fair in knowledge as in hue,
Finding thy worth a limit past my praise,
And therefore art enforced to seek anew
Some fresher stamp of the time-bettering days.
And do so love, yet when they have devised
What strained touches rhetoric can lend,
Thou truly fair, wert truly sympathized,
In true plain words, by thy true-telling friend.
   And their gross painting might be better used
   Where cheeks need blood – in thee it is abused.

Je bent mijn kunst geen huwelijkstrouw verplicht,
Bekijk dus rustig, iedere blaam ontstegen,
Wat jou in opdrachten wordt toegedicht,
Hun fraaie stof tot eer, élk boek tot zegen.
Je hebt de kennis en niet minder pracht,
Een eigendunk die mijn lof overschrijdt;
Dus ga je, noodgedwongen, weer op jacht
Naar 't vers cachet van een steeds betere tijd.
Dat mag, mijn vriend. Maar is dan uitgekiend
Welk vergezocht effect hun bluf penseelt,
Heeft ook, in klare taal, je echte vriend
Je ware pracht natuurgetrouw verbeeld.
   Een bleekneus heeft misschien bij opmaak baat,
   Bij jou is hun geklad slechts overdaad.

vertaling: Erik Honders, 2007

Nee, aan mijn muze ben je niet gebonden,
En daarom kun je onbezwaard bekijken
Of dichters toegewijde woorden vonden
En met hun onderwerp elk boek verrijken.
Want jij bent fraai in kennis en gestalte,
Voelt je meer waard dan mijn gedicht je geeft.
Dus zoek je wie jou beter zal bevallen
En een moderner stempel voor jou heeft.
Doe dat maar, lief. Maar wordt dan met verheven
En woeste frasen retoriek gediend,
Dan blijkt jouw echte schoonheid echt beschreven,
In echte woorden, door jouw echte vriend.
   Waar je die grove kunst gebruiken zou?
   Voor bleke wangen, maar toch niet voor jou?

vertaling: Willem van der Vegt, 2008

Commentaar