De sonnetten van Shakespeare

69

Those parts of thee that the world's eye doth view,
Want nothing that the thought of hearts can mend.
All tongues (the voice of souls) give thee that due,
Uttering bare truth, even so as foes commend.
Thy outward thus with outward praise is crowned,
But those same tongues that give thee so thine own
In other accents do this praise confound
By seeing farther than the eye hath shown.
They look into the beauty of thy mind,
And that in guess they measure by thy deeds,
Then, churls their thoughts (although their eyes were kind),
To thy fair flower add the rank smell of weeds.
   But why thy odour matcheth not thy show?
   The soil is this, that thou dost common grow.

Het stuk dat jij het oog der wereld toont
Behoeft het hart met niets meer aan te vullen;
Verdiende eer, door elke tong betoond,
Zó waar dat zelfs je haters het je gunnen.
Zo wordt je uiterlijk met eer bekroond;
Maar tongen die met recht je loflied zingen,
Hebben het, anders sprekend, weggehoond
Door dieper dan de ogen door te dringen.
De schoonheid van je geest hun aandachtspunt,
Schat men jouw maat door wat je doet te keuren;
Hun oog was gul, hun botte oordeel gunt
Jouw fraaie bloem slechts scherpe onkruidgeuren.
   Die lucht is niet aan haar vertoon gewaagd.
   De grond hiervoor? Dat jij jezelf verlaagt.

vertaling: Erik Honders, 2008

Hoe jij je aan de wereld presenteert
Is vrij volmaakt, doe het dus maar niet anders.
Het is de naakte waarheid. En jou eert
Het hele koor, met ook je tegenstanders.
Je uiterlijk wordt dus vol lof gekroond,
Maar deze stemmen, die jouw eer doen blijken,
Veranderen in hun gezang van toon,
Wanneer ze nog een stapje verder kijken.
Dan gaat het om de schoonheid van je geest,
En of je waarde uit je daden blijkt.
En lomp, hoe mild hun blik ook was geweest,
Zeggen ze dat jouw bloem op onkruid lijkt.
   Maar waarom klopt jouw geur niet met jouw schoon?
   Jouw groei blijkt in de grond maar heel gewoon.

vertaling: Willem van der Vegt, 2008

Commentaar