De sonnetten van Shakespeare

127

In the old age black was not counted fair,
Or if it were it bore not beauty's name.
But now is black beauty's successive heir
And beauty slandered with a bastard shame.
For since each hand hath put on nature's power,
Fairing the foul with art's false borrowed face,
Sweet beauty hath no name, no holy bower,
But is profaned, if not lives in disgrace.
Therefore my mistress' eyes are raven black,
Her eyes so suited, and they mourners seem
At such who, not born fair, no beauty lack,
Slandering creation with a false esteem.
   Yet so they mourn becoming of their woe,
   That every tongue says beauty should look so.

Zwart had in vroeger tijden weinig faam,
Of werd althans niet als iets moois gekeurd;
Maar nu is zwart van schoonheid erfgenaam,
Waar schoonheid zelf als bastaard wordt besmeurd.
Want nu zijn handen, scheppend, zo bekwaam,
Dat lelijk mooi wordt na een opmaakbeurt;
En schoonheids tempel is een kermiskraam,
Ontwijd, zo niet onteerd - haar naam verbeurd.
Mijn liefste's ogenpaar is daarom zwart;
Beziet, ervoor gemaakt, al deze schonen -
De mooi gemaakte lelijkerds - met smart,
Daar zij met valse schijn de schepping honen.
   Toch past die rouw mijn zwartkijkster zó goed,
   Dat schoonheid zo, zegt men, eruitzien moet.

vertaling: Erik Honders, 2008

In vroeger tijd was zwart niet erg in tel.
In elk geval droeg het niet schoonheids naam.
Nu geldt zwart als haar opvolger, jawel,
waar schoonheid onder laster lijdt en blaam.
Sinds iedereen maar doet met de natuur,
Gebrek verhult met wat de kunst haar biedt,
Is schoonheid anoniem en zelfs obscuur,
Ontheiligd, en ze leeft in diskrediet.
Dus zijn mijn liefste's ogen zwart als raven.
Haar zwarte ogen tonen rouwbeklag
Omdat wie het ontbreekt aan schoonheidsgaven
De schepping lastert onder valse vlag.
   Nu ze zo rouwen, triest door deze kwaal,
   Roemt elk dit nieuwe schoonheidsideaal.

vertaling: Willem van der Vegt, 2007

Commentaar