De sonnetten van Shakespeare

72

O lest the world should task you to recite
What merit lived in me that you should love,
After my death (dear love) forget me quite,
For you in me can nothing worthy prove.
Unless you would devise some virtuous lie,
To do more for me than mine own desert,
And hang more praise upon deceased I
Than niggard truth would willingly impart.
O lest your true love may seem false in this,
That you for love speak well of me untrue,
My name be buried where my body is,
And live no more to shame nor me, nor you.
   For I am shamed by that which I bring forth,
   And so should you, to love things nothing worth.

Opdat jij nooit door iemand wordt genood
Te zeggen wat in mij jou wist te raken,
Wil ik vergeten zijn, vriend – na mijn dood
Is in mij niets van waarde hard te maken.
Al wist jij, deugdzaam liegend, mij misschien
Wel meer te roemen dan me toe zou komen.
Dus meer dan wat ik in de grond verdien,
Of waar vrek waarheid zelfs maar van zou dromen.
Jouw ware liefde leek misschien infaam
Als jij uit liefde mij onwaar zou loven;
Begraaf dus met mijn lichaam ook mijn naam,
En haal wat ons onteert niet weer naar boven.
   Vergeet mijn pen – 't is schande wat er staat,
   Schaam jij je niet waar jij je liefde laat?

vertaling: Erik Honders, 2007

Misschien wil men, wanneer ik dood ben, weten
Waarmee 'k jouw liefde aan me wist te binden.
En daarom, lief, moet jij me maar vergeten,
Over mij kun jij niets van waarde vinden.
Behalve als jij leugens debiteert,
Waarmee ik meer zou krijgen dan mijn waarde.
Want zo word wijlen ik veel meer geëerd
Dan waarheid, altijd zuinig, wil aanvaarden.
Misschien val je je ware liefde af,
Als je om liefdes wil zo liegen zou.
Begraaf mijn naam dan met me in mijn graf,
Leef zonder schaamte over mij en jou.
   Ik moet me schamen dat ik heb geschreven,
   Jij dat je daar je liefde aan wou geven.

vertaling: Willem van der Vegt, 2008

Commentaar