De sonnetten van Shakespeare

126

O thou my lovely boy who in thy power,
Dost hold Time's fickle glass, his sickle hour,
Who hast by waning grown, and therein show'st,
Thy lovers withering, as thy sweet self grow'st.
If Nature (sovereign mistress over wrack)
As thou goest onwards still will pluck thee back,
She keeps thee to this purpose, that her skill
May time disgrace, and wretched minutes kill.
Yet fear her, O thou minion of her pleasure,
She may detain, but not still keep her treasure!
Her audit (though delayed) answered must be,
And her quietus is to render thee.
(                                                )
(                                                )

Tijds grillig uurglas heeft, mijn schat,
Net als zijn zeis op jou geen vat;
Jij toont, gesnoeid en weer in bloei,
Je vriends verwelken door jóuw groei.
Indien Natuur, die neergang richt,
De jouwe pootje heeft gelicht,
Beoogt ze om met jou tezamen
De Tijd zich dood te laten schamen.
Maar pas maar op, haar jongeheer
Blijf jij een poos, en dan niet meer:
   Haar schuld zal open blijven staan
   Tót zij betaalt, en jou laat gaan.

vertaling: Erik Honders, 2008

Mijn lieve jongen, in jouw macht heb jij
Tijds zandloper, zijn grillige gerei,
Dat groei toont in verval, en daarmee leert:
Liefdes verwelken, waar jij zelf floreert.
En als Natuur, de meesteres van 't zwakke,
Wanneer jij voortgaat, je weer aan blijft pakken,
Heeft dat een doel, want met haar vaardigheid
Doodt ze jouw uren, spot ze met de Tijd.
Maar wees beducht. Je bent haar favoriet.
Ze houdt je vast, voor eeuwig is dat niet.
Tenslotte zal ze toch, na lang vertragen,
Jou moeten opgeven en overdragen.
(                                                )
(                                                )

vertaling: Willem van der Vegt, 2007

Commentaar