De sonnetten van Shakespeare

73

That time of year thou mayst in me behold,
When yellow leaves, or none, or few, do hang
Upon those boughs which shake against the cold,
Bare ruined choirs, where late the sweet birds sang.
In me thou seest the twilight of such day,
As after sunset fadeth in the west,
Which by and by black night doth take away,
Death's second self that seals up all in rest.
In me thou seest the glowing of such fire
That on the ashes of his youth doth lie,
As the death-bed whereon it must expire,
Consumed with that which it was nourished by.
   This thou perceiv'st, which makes thy love more strong,
   To love that well, which thou must leave ere long.

't Seizoen dat ik misschien verbeeld voor jou:
Als geen, of weinig blad, dor en vergeeld,
Aan takken hangt die beven in de kou:
Meer krot dan koor, de vogels uitgekweeld.
In mij zie je de schemer van een dag,
Verstervend waar de zon de einder kust;
Zowat gestolen door de zwarte nacht:
Zegel des doods die 't al in sluimer sust.
In mij zie je het gloeien van een vuur
Dat op de aslaag van zijn jeugd reeds rust,
Als op een sterfbed in het stervensuur,
Door waar het door gevoed werd nu geblust.
   In dit besef, dat liefde groeien doet,
   Bemin je hem die jij straks afstaan moet.

vertaling: Erik Honders, 2007

Je ziet in mij wellicht het jaargetijde:
Het blad is geel, of weg, of schaars, het hangt
Aan bogen die tegen de koude strijden,
Een koorruïne, ooit vol vogelzang.
In mij zie je de schemer van de dag,
De zon ging juist al in het westen onder,
Is opgenomen in de zwarte nacht:
Alles heeft in Doods zegel rust gevonden.
In mij zie je het gloeien van het vuur,
De eigen jeugd ligt er onder de as:
Het doodsbed, waar het uitsterft op den duur,
Verterend wat eerst voedsel voor hem was.
   Snap je, dit zal je liefde sterker maken.
   Liefde, die je ten slotte kwijt moet raken.

vertaling: Willem van der Vegt, 2008

Die dagen van het jaar in mij aanschouw
Als nauwelijks nog vergeelde blaren hangen
Aan takken rillend in de winterkou –
Vervallen koren stil van vooglenzangen.
In mij zie je een dag die langzaam dooft,
Die scheemrend in het westen ondergaat
En spoedig door de nacht wordt weggeroofd,
's Doods tweede zelf, die alles rusten laat.
In mij zie je een flikkerende vlam,
De eigen jeugd bedolven onder d' as,
Het stervensbed waarvan haar brandstof kwam,
Verteerd door wat haar eens tot voedsel was.
   Dit ziende groeit je liefde sterk en triest:
   Om lief te hebben wat je eens verliest.

vertaling: Kasper Nijsen, 2011

Ik maak, ervaar jij wel, zo'n najaar door,
Als aan de takken bladeren, geel, of geen,
Of weinig, rillen van de kou, een koor
Geruimd, vol zoete vogelzang voorheen.

In mij zie jij zo'n dag in schemertijd,
Als in het westen met de zon verzinkt,
Door 't zwart der nacht langzaam aan weggeleid,
Tweeling des Doods, die rust alom afdwingt.

In mij zie jij het broeien van zo'n vuur
Dat smeult op de asrest van zijn jonge gloed,
Als doodsbed voor zijn zeker dovingsuur,
Verteerd door dat waarmee het werd gevoed.

Dit merk jij, wat jouw liefde beter doet
Beminnen wat jij straks verlaten moet.

vertaling: C.W. Schoneveld, 2013

Commentaar