De sonnetten van Shakespeare

44

If the dull substance of my flesh were thought,
Injurious distance should not stop my way.
For then despite of space I would be brought,
From limits far remote, where thou dost stay.
No matter then although my foot did stand
Upon the farthest earth removed from thee,
For nimble thought can jump both sea and land,
As soon as think the place where he would be.
But ah, thought kills me that I am not thought
To leap large lengths of miles when thou art gone,
But that, so much of earth and water wrought,
I must attend time's leisure with my moan.
   Receiving nought by elements so slow,
   But heavy tears, badges of either's woe.

Was mijn lomp lijf licht als gedachten,
Wat stak mij dan een pokke-eind?
Wanneer die mij naar jou toe brachten
Werd ik van ver zélf meegeseind.
Wat gaf het dan, al stond mijn voet
Zover maar kon van jou vandaan?
Mijn wens nam land en zee en route,
Waar ik aan dacht daar kwam ik aan.
Maar ik flits niet, ik ben je kwijt,
En weet hoe dodelijk dat raakt.
'k Ben lijdend voorwerp van de tijd,
Van klei en nattigheid gemaakt.
   Veel brengt dat trage spul mij niet:
   Slechts tranen om elkaars verdriet.

vertaling: Erik Honders, 2011

Bestond mijn logge vlees slechts uit gedachten,
Dan had ik elke afstand overbrugd.
Ik overwon de ruimte, was bij machte
De verste grens te nemen, naar jou terug.
Waar ook op aarde, het was geen probleem.
Al was ik nog zo ver bij jou vandaan.
Een kwieke geest springt over land en zee
Als hij maar weet waar hij naar toe wil gaan.
Ik denk en sterf, ik ben niet die gedachte
Aan grote lange passen naar jou toe.
Ik ben gevormd door aarde en water, krachten
Waardoor ik triest met wachten tijd verdoe.
   Die trage elementen bieden mij
   Slechts tranen van 't verdriet van allebei.

vertaling: Willem van der Vegt, 2008

Commentaar